«دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند»
چون نوید صله و خمس و ذکاتم دادند
لیک افسوس که بعد از صله و خمس و ذکات
خبر از ساعت و تاریخ وفاتم دادند
قندم افتاد زناراحتی و ترس از مرگ
واندر آن ظلمت شب چای و نباتم دادند
من خوش باور بیچاره گمان کردم که
«واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند»
چه مزخرف سحری بود و چه منحوس شبی
آن شب زجر که ابلاغ مماتم دادند
چون که خوردم دو سه تا جرعه از آن چای و نبات
همگی فاتحه خواندند و پس از آن صلوات
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
نویسنده: 
